Endre Mesterowi, węgierskiemu lekarzowi i chirurgowi, przypisuje się odkrycie biologicznych skutków laserów małej mocy, co nastąpiło kilka lat po wynalezieniu lasera rubinowego w 1960 r. i wynalezieniu lasera helowo-neonowego (HeNe) w 1961 r.
Mester założył Centrum Badań Laserowych na Uniwersytecie Medycznym Semmelweis w Budapeszcie w 1974 roku i pracował tam do końca życia. Jego dzieci kontynuowały jego dzieło i sprowadziły je do Stanów Zjednoczonych.
Do 1987 roku firmy sprzedające lasery twierdziły, że mogą leczyć ból, przyspieszać gojenie kontuzji sportowych i nie tylko, ale wówczas nie było na to zbyt wielu dowodów.
Mester pierwotnie nazwał to podejście „biostymulacją laserową”, ale wkrótce stało się znane jako „terapia laserem niskiego poziomu” lub „terapia światłem czerwonym”. Po zaadaptowaniu diod elektroluminescencyjnych przez badaczy tego podejścia, stało się ono znane jako „terapia światłem niskiego poziomu”, a aby rozwiać zamieszanie wokół dokładnego znaczenia „niskiego poziomu”, pojawił się termin „fotobiomodulacja”.